Van Sumatra naar Java

Maandag 31 juli. Bukittinggi
Echt uitslapen doen we niet, want we gaan met Wardi de stad en de omgeving bekijken.
Eerst wandelen we naar Fort de Cock. Een verhoging die in het midden van de stad lag, van waaruit de Nederlandse soldaten de stad en dus ook de wijde omgeving controleerden. Nu is het een mooi en rustig park. Via een mooie brug wandelen we over de Chinese wijk. Daarna bekijken we de Big Ben van de stad. Het is een vierkante klokkentoren, geschonken door de Koningin Wilhelmina. Een makkelijk cadeau, je geeft een cadeautje aan de onderdrukte bevolking, waarvan je het land aan het leegroven bent.
Daarna rijden we met de auto door de omgeving van de stad. We zijn in het meest vruchtbare deel van Sumatra, en dat is te zien. Bukittinggi is een schone moderne stad, veel mensen spreken Engels en op de velden in de wijde omgeving van de stad groeit rijst, allerlei soorten groenten en fruit. We bezoeken een zilversmid en een dorp van de Minangkabauwers. Bij deze bevolkingsgroep is de vrouw het hoofd van de familie en ook het erfrecht volgt de vrouwelijk lijn. Bijna nergens op de wereld komt dit voor. Ze woonden vroeger in grote huizen waarvan de daken uitlopen in vier grote punten, alsof het hoorns zijn. Die punten steken hoog de lucht in.
Minangkabauwers zijn strenge moslims, zelfs hele jonge meisjes lopen al met een hoofddoek, en streberig als het gaat om onderwijs. Er zijn veel scholen in de stad. Er zijn ook veel kinderen.
Soms zijn de wegen heel smal en heel steil en staan er zelfbenoemde verkeersregelaars, die een seintje geven wie er aan de beurt is om te rijden. Als we ze dan voorbij rijden willen ze meteen beloond worden. Maar Wardi houdt de hand op de knip.
Als we het gigantisch huis van een vroegere koning bezocht hebben is het tijd om weer naar het hotel te gaan. Kunnen we nog lekker even het zwembad in.

Dinsdag 1 augustus. Wandeling door de canyon en de sawa 's
Vandaag staat er een wandeling op het programma en de chauffeurs hebben het zo geregeld dat Michel en Meta met dezelfde gids meekunnen. Best gezellig, want we komen elkaar al de hele reis tegen en kunnen goed met elkaar opschieten. Om acht uur vertrekken we bij ons hotel en al heel snel hebben we de drukte van de stad achter ons gelaten. Meteen zijn er tuintjes en is het groen, en vooral stil.
De scholen beginnen vroeg en als we langs de apothekersschool komen, zijn de lessen al aan de gang. We mogen in een klas kijken en de leerlingen kunnen hun Engels oefenen. We gaan met de juf op de foto en gaan weer door. Omdat de gids nu weet dat we in het onderwijs zitten, wandelen we ook langs een basisschool. We mogen in een klas kijken en met de juf, de kinderen en daarna met de directrice op de foto. Deze school ziet er een stuk beter uit dan de school op Samosir. De kinderen hebben materiaal, de klas is aangekleed. Opvallend is dat de kinderen ongelofelijk mooi schrijven.
Daarna wandelen we richting de kloof. Onderweg vertelt de gids van alles over fruit of planten en kruiden die je kunt eten. Veel bladeren en vruchten worden gebruikt om thee van te zetten en te drinken als middel tegen, keelpijn, verkoudheid, astma enz. Mensen leven hier veel meer met de natuur dan wij.
Om de kloof in te komen, moeten we een trap van 1000 treden af en omdat het warm is, komen we bezweet beneden.
Beneden wandelen we langs de rivier, stijgen wat en dalen ook weer af. We komen bij een viskwekerij, maar we komen niemand tegen. Het is rustig, we wandelen, kletsen wat en genieten van de rust. Sommige plaatsen zijn verwoest bij de aardbeving van vijf jaar geleden. Toen is ook een deel van de kloof ingestort, maar het zand en de stenen zijn al door de rivier meegevoerd.
We moeten een paar keer onze schoenen uit doen, omdat we de rivier over moeten steken. Als je geen schoenen aan hebt kijk je echt wel goed uit waar je loopt.
We zijn met 1000 traptreden de kloof ingegaan en moeten er ook weer uit. Maar niet met de trap, maar via een heel steil pad. We houden ons vast aan lianen en wortels, het gaat niet gemakkelijk, maar komen toch boven.
Boven is een kleine dessa en we drinken een colaatje bij een zilversmid. Ilona koopt een mooie armband.
In een dorpje verderop staan nog Minangkabauwhuizen, met de punten, maar ook veel Hollandse huizen. Alle Hollandse huizen zien er bijna hetzelfde uit, met hun overhangende daken en het kleine terrasje bij de voordeur. En ze zijn allemaal van steen en nog steeds bewoond.
Opeens zijn we het dorp uit en kijken uit over de rijstvelden. We wandelen er doorheen, balancerend op het smalle aarden walletjes, die het water tegenhouden.
Heerlijk om zo door de velden te lopen.
Inmiddels is de zon verdwenen en hangen er grote donkere wolken in de lucht. Als we een bamboebos zijn doorgewandeld, zien we in de verte een traditioneel huis, het is een heel leuk restaurant met een geweldig uitzicht. We hebben dan 13 km gewandeld en zijn vijf uur onderweg geweest.
Op het moment dat we onder de overkapping zijn, barst een tropische regenbui los.
We eten pannekoeken en drinken vruchtensapjes. Michel zijn familie komt van de Molukken en we zijn allebei heel verwonderd dat het hoofdstuk Indonesië niet of nauwelijks in onze geschiedenisboeken voorkomt. Alleen het stukje van de V.O.C., het recente stuk wordt doodgezwegen. Dat blijkt nog steeds een bron van erfenis voor veel Indonesische mensen te zijn.
Wardi haalt ons weer op, ons programma op Sumatra zit er op, morgen vliegen we naar Java.
's Avonds eten we nog samen met Michel en Meta, zij vertrekken morgen naar Bali.

Woensdag 2 augustus. Van Bukittinggi naar Jakarta.
Om half negen rijden we Bukittinggi uit op weg naar Padang. Het is ongeveer drie uur rijden. Om 14.05 moeten we vliegen dus gaan we echt wel op tijd zijn.
Als we de stad uitrijden, zien we een dikke rookpluim uit de vulkaan komen. Niemand kijkt hier raar van op, Sumatra heeft tientallen actieve vulkanen. Voor ons is het bijzonder.
Wardi vertelt dat zijn vrouw met het vliegtuig op weg is naar Padang en dat ze dan samen terugreizen naar Medan. Een reis van twee tot drie dagen. Daarna moet hij weer met toeristen rijden.
Op het vliegveld zien we Michel en Meta weer, hun vliegtuig heeft vertraging.
Ons vliegtuig vertrekt redelijk op tijd en na twee uurtjes landen we in Jakarta. De chauffeur staat al weer klaar om ons naar ons hotel te brengen.
Jakarta is een grote stad, er wonen bijna net zoveel mensen als in Nederland. Java is heel dichtbevolkt. Maar het is geen toeristische bestemming, er is niets te beleven of te zien. Het is een bestuurscentrum met hoge kantoorgebouwen en flats.
We wandelen 's avonds nog wat door de buurt van het hotel, drinken een biertje op het dak van het hotel en gaan op tijd slapen.

Donderdag 3 augustus. Met de trein naar Yogyakarta.
Om zes uur loopt de wekker al weer af, want om 7 uur worden we al weer naar het station gebracht. We hebben gereserveerde plaatsen in de ' eksekutive' wagon.
Het is een lange reis en dan is airco en een verstelbare stoel wel gemakkelijk.
Op het perron moeten we weer met verschillende dames op de foto. Als je blank bent hier, moet je vaak uitleggen waar je vandaan komt. Vreemd genoeg krijg je altijd positieve reacties, als je zegt dat je uit Belanda komt.
Als de trein zich in beweging zet, rijden we via de sloppenwijken Jakarta uit. Gek dat je bijna altijd, reizend met de trein, een stad via dit soort wijken binnenkomt, zodat je vaak een verkeerde indruk van een stad krijgt.
In tegenstelling tot Sumatra, dat bergachtig is, is Java tijdens een groot deel van de reis vlak, net zo vlak als Nederland. We zien hele grote rijstpercelen, sommige zijn geoogst en liggen er geel bij. Andere sawa's zijn mooi groen. Op sommige plaatsen wordt de rijst met de hand geoogst en staan boeren de bossen rijst te dorsen op het land. Dat doen ze met de hand. Ze slaan de rijst leeg op een zeil en de korrels gaan in zakken, die ze weer op hun rug het veld uitjouwen. Bij het verbouwen van rijst gaat alles met de hand. In natte velden staan boeren tot hun knieën in het water om de jonge rijstplantjes te planten. En ook het oogsten is handwerk .
Overal zien we de kleine hutjes, waar de boeren op het heetst van de dag even in de schaduw kunnen rusten.
Verder zien we grote velden met mais en suikerriet en af en toe kleine dorpjes. De trein stopt maar een paar keer en alleen bij een grotere plaats. De huizen hebben bijna allemaal dakpannen i.p.v de golfplaten op Sumatra. In alle plaatsen hangt al de rood-witte versiering voor de nationale feestdag van 17 augustus: Onafhankelijkheidsdag ( Merdeka ). Net als wij vieren ze Bevrijdingsdag, alleen waren de Nederlanders hier de onderdrukkende partij.
Airco is best wel fijn, maar niet op standje Siberië. Voor de eerste keer in twee weken hebben we het koud. Om ons heen gaan tassen open en worden korte broeken omgewisseld voor lange. Wij halen ook onze truien tevoorschijn. Buiten is het plus dertig en binnen zitten we met extra kleren aan.
In Yogya staat de chauffeur al weer te trappelen om ons mee te nemen, best wel luxe zo. Vooral voor iemand die niet van autorijden houdt.
Bij aankomst bij het hotel, blijkt het een beetje tegen te vallen. De mensen zijn vriendelijk en op het eerste gezicht ziet het er allemaal prima uit, maar de badkamer is niet echt schoon. Nu zijn we best wel wat gewend in de jungle, maar nu willen dat eigenlijk niet meer. Als we dan ook nog een redelijk grote kakkerlak in de badkamer vinden, gaan we op zoek naar iets anders. We willen ook weer niet te ver uit buurt, want we zitten in een prima deel van de stad. Al snel maken we een prima deal voor een executive kamer in een mooi hotel aan de overkant van de straat een eindje verderop. We halen onze spullen op en checken uit bij het vorige. De eigenaresse vindt het niet zo fijn, maar het is tenslotte onze vakantie.