Weer naar huis
Blijf op de hoogte en volg Kees
19 Augustus 2017 | Indonesië, Banjar Sanur
Donderdag 17 augustus. Van Gili Air naar Sanur, alweer met de nodige hindernissen.
We staan vroeg op om te snorkelen, want het blijft geweldig om door het "aquarium" met prachtig gekleurde vissen en koraal te zwemmen.
Daarna wandelen we terug naar het hotel, even douchen, tassen inpakken en ontbijten.
Om een uur of tien zitten we al klaar bij de receptie. Nog een uurtje wachten en dan naar de ferry. We zijn benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Bij de eerste reis was het een puinhoop, dus zijn we er niet helemaal gerust op.
Ons wantrouwen zal beloond worden en de puinhoop van de heenreis zal ruimschoots overtroffen worden.
Dat het allemaal niet tijd gaat, dat zijn we wel gewend, maar dat niemand weet hoe het zit, is toch wel een openbaring. Allereerst vertrekken van alle andere organisaties de boten binnen een marge van een uur. Maar na anderhalf uur staan wij er, samen met onze medepassagiers, nog steeds. Dan worden op een gegeven moment met zijn allen naar een soort vrachtboot gestuurd. Die gaat ons naar Lombok brengen. We moeten het eerste stuk met deze boot doen, omdat de grote boot te laat is, en het water inmiddels zo ver gezakt is dat hij niet meer bij het eiland kan komen. Iedereen blij, want er is actie. De golven zijn best hoog en er a staat een flinke wind. Binnen vijf minuten is iedereen kletsnat van het door de open zijkanten binnenwaaiende water. Dat is echt van de regen in de drup.
Als alles en iedereen op de kade staat te wachten voor de echte veerboot, hebben we weer tijd genoeg om op te drogen. Hier weer wachten dus, zelfs de meest geduldige reizigers worden nu toch onrustig. Mooi om van een afstandje al die verschillende reacties te observeren.
Het is kwart over een, als we in de boot zitten. Dan worden de passagiers geteld en nog eens geteld en nog eens. We zitten in twee rijen van drie, dus dat tellen moet niet zo moeilijk zijn. Maar dat blijkt het probleem niet te zijn. Er zitten vier mensen te veel in de boot en er worden vier vrijwilligers gevraagd. Nou dat valt mooi tegen. Er zijn niet veel vrijwilligers die zich spontaan uit de boot laten zetten na drie uur wachten. Dan zijn er toch twee mensen die zich op offeren, maar daarna wordt het heel stil in de boot.
Het blijkt dat er in Seniggi vier mensen te veel in de boot zijn gestapt, dus wordt de passagierslijst erbij gehaald en worden er twee namen uitgepikt. Flavio en Carolina zijn de sjaak. Maar die reageren niet. Het duurt minstens vijf minuten voordat Flavio en Carolina zich hun naam weer herinneren. Maar dan worden ze toch van de boot afgezet. Het is natuurlijk een hele vreemde situatie, als je eerst ergens opgepikt wordt en dat dan vervolgens bij de volgende stap blijkt, dat er teveel tickets zijn verkocht en je zelfs uit de boot wordt gewerkt.
Best wel grappig om op zo'n dag, waarop alles fout schijnt te gaan wat fout kan gaan, mensen te observeren. Op deze momenten laten mensen hun ware karakter zien. Sommigen ondergaan zo'n dag gelaten, en anderen vinden zich toch veel belangrijker dan een ander en kruipen voor, klagen tegen de verkeerde mensen enz.
Als we eindelijk varen, de bagage van Flavio en Carolina moet ook nog uit de boot, blijkt de zee toch een stuk wilder te zijn dan we gedacht hadden. De boot stuitert gedurende anderhalf uur op de golven. En als we dan eindelijk in de haven van Padangbai aankomen, kunnen we de chauffeur niet vinden. Maar we zijn dan ook een uurtje of vier te laat. Ik ga op zoek op het parkeerterrein en vind de chauffeur van de bus. Hij had met het bordje van ons hotel staan zwaaien en wij hadden alleen maar gekeken naar onze namen.
Snel onze tassen achterin het busje gegooid en rijden maar zou ik zeggen. Maar dan begint een Italiaanse mevrouw te klagen tegen haar man en stapt het hele gezin uit. Die koffers moeten ook weer uit de bus. De chauffeur kan er wel om lachen. Binnen een minuut heeft hij de lege plekken opgevuld met vier jongelui, die nu goedkoop naar Sanur gebracht worden. We laten snel het ruziënde gezin achter op de parkeerplaats.
Onderweg zien we nog honderden vliegers in de lucht, sommige zijn heel, groot, anderen hangen als een soort vleermuis in de lucht.
Door al die vertraging hebben we het grootste gedeelte van de onafhankelijksdag gemist, maar ' s avonds is er nog van alles te doen in Sanur. We drinken nog een kopje koffie bij een bandje dat traditionele Indonesische muziek maakt. De zangeres komt nog een praatje met ons maken.
Vrijdag 18 augustus. Dagje Sanur.
Het is bewolkt als we opstaan, maar wel een lekkere temperatuur. Vandaag nog een dagje relaxen, beetje in de stad kijken. Nou stad, Sanur is eigenlijk maar een lange straat aan zee, met hotels, winkeltjes en eettentjes. Het ziet er allemaal heel gezellig uit. Mensen zijn heel vriendelijk en totaal niet opdringerig. We moeten nog wat kleine dingetjes kopen voor thuis en daar is het een prima dag voor. En hoewel het bewolkt is willen we zeker ook nog even naar het strand, dat achter het hotel ligt.
Vandaag moeten we ook de tassen nog goed inpakken, zodat we morgen nog tijd hebben om iets te doen. Morgen vliegen we pas laat in de middag, maar we zullen wel op tijd worden opgehaald, omdat we drie uur van te voren op het vliegveld van Denpasar moeten zijn. En we willen niet dezelfde stress hebben als vorig jaar, toen we bijna onze vlucht van Lima naar huis misten.
Zaterdag 19 augustus. Denpasar - Hoogerheide
Dan komt ook deze reis weer op een eind. Indonesië, wat een prachtig land vol verrassingen en vooral vriendelijke mensen. Ook een enorm groot land. Je moet wel een beetje rekening houden met de mentaliteit, dus niet te veel met een strak tijdschema werken. Een beetje flexibiliteit is wel nodig hier. Maar dat heeft ook positieve kanten. Zoals het verkeer dat door elkaar krioelt, maar waar iedereen rekening houdt met de ander. Hoewel je hier geen rijexamen hoeft te doen en je gewoon een rijbewijs kunt kopen op het gemeentehuis, hebben automobilisten veel meer respect voor elkaar dan in Nederland. Niet een keer in het veel drukkere verkeer een opgestoken middelvingertje gezien. Daar kunnen wij Nederlanders nog wel iets van leren.
Ook de taal is veel minder gecompliceerd, je schrijft de woorden zoals je zegt: polisi, taksi, desa enz. Geen moeilijke regels over korte en lange klanken, of woorden met -tie, of iets dergelijks.
Jammer dat ik dan lees dat we kinderen wel les moeten geven over de geschiedenis van het Wilhelmus en geen aandacht hoeven te besteden aan ons koloniale verleden en de slavernij.
We staan vroeg op om te snorkelen, want het blijft geweldig om door het "aquarium" met prachtig gekleurde vissen en koraal te zwemmen.
Daarna wandelen we terug naar het hotel, even douchen, tassen inpakken en ontbijten.
Om een uur of tien zitten we al klaar bij de receptie. Nog een uurtje wachten en dan naar de ferry. We zijn benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Bij de eerste reis was het een puinhoop, dus zijn we er niet helemaal gerust op.
Ons wantrouwen zal beloond worden en de puinhoop van de heenreis zal ruimschoots overtroffen worden.
Dat het allemaal niet tijd gaat, dat zijn we wel gewend, maar dat niemand weet hoe het zit, is toch wel een openbaring. Allereerst vertrekken van alle andere organisaties de boten binnen een marge van een uur. Maar na anderhalf uur staan wij er, samen met onze medepassagiers, nog steeds. Dan worden op een gegeven moment met zijn allen naar een soort vrachtboot gestuurd. Die gaat ons naar Lombok brengen. We moeten het eerste stuk met deze boot doen, omdat de grote boot te laat is, en het water inmiddels zo ver gezakt is dat hij niet meer bij het eiland kan komen. Iedereen blij, want er is actie. De golven zijn best hoog en er a staat een flinke wind. Binnen vijf minuten is iedereen kletsnat van het door de open zijkanten binnenwaaiende water. Dat is echt van de regen in de drup.
Als alles en iedereen op de kade staat te wachten voor de echte veerboot, hebben we weer tijd genoeg om op te drogen. Hier weer wachten dus, zelfs de meest geduldige reizigers worden nu toch onrustig. Mooi om van een afstandje al die verschillende reacties te observeren.
Het is kwart over een, als we in de boot zitten. Dan worden de passagiers geteld en nog eens geteld en nog eens. We zitten in twee rijen van drie, dus dat tellen moet niet zo moeilijk zijn. Maar dat blijkt het probleem niet te zijn. Er zitten vier mensen te veel in de boot en er worden vier vrijwilligers gevraagd. Nou dat valt mooi tegen. Er zijn niet veel vrijwilligers die zich spontaan uit de boot laten zetten na drie uur wachten. Dan zijn er toch twee mensen die zich op offeren, maar daarna wordt het heel stil in de boot.
Het blijkt dat er in Seniggi vier mensen te veel in de boot zijn gestapt, dus wordt de passagierslijst erbij gehaald en worden er twee namen uitgepikt. Flavio en Carolina zijn de sjaak. Maar die reageren niet. Het duurt minstens vijf minuten voordat Flavio en Carolina zich hun naam weer herinneren. Maar dan worden ze toch van de boot afgezet. Het is natuurlijk een hele vreemde situatie, als je eerst ergens opgepikt wordt en dat dan vervolgens bij de volgende stap blijkt, dat er teveel tickets zijn verkocht en je zelfs uit de boot wordt gewerkt.
Best wel grappig om op zo'n dag, waarop alles fout schijnt te gaan wat fout kan gaan, mensen te observeren. Op deze momenten laten mensen hun ware karakter zien. Sommigen ondergaan zo'n dag gelaten, en anderen vinden zich toch veel belangrijker dan een ander en kruipen voor, klagen tegen de verkeerde mensen enz.
Als we eindelijk varen, de bagage van Flavio en Carolina moet ook nog uit de boot, blijkt de zee toch een stuk wilder te zijn dan we gedacht hadden. De boot stuitert gedurende anderhalf uur op de golven. En als we dan eindelijk in de haven van Padangbai aankomen, kunnen we de chauffeur niet vinden. Maar we zijn dan ook een uurtje of vier te laat. Ik ga op zoek op het parkeerterrein en vind de chauffeur van de bus. Hij had met het bordje van ons hotel staan zwaaien en wij hadden alleen maar gekeken naar onze namen.
Snel onze tassen achterin het busje gegooid en rijden maar zou ik zeggen. Maar dan begint een Italiaanse mevrouw te klagen tegen haar man en stapt het hele gezin uit. Die koffers moeten ook weer uit de bus. De chauffeur kan er wel om lachen. Binnen een minuut heeft hij de lege plekken opgevuld met vier jongelui, die nu goedkoop naar Sanur gebracht worden. We laten snel het ruziënde gezin achter op de parkeerplaats.
Onderweg zien we nog honderden vliegers in de lucht, sommige zijn heel, groot, anderen hangen als een soort vleermuis in de lucht.
Door al die vertraging hebben we het grootste gedeelte van de onafhankelijksdag gemist, maar ' s avonds is er nog van alles te doen in Sanur. We drinken nog een kopje koffie bij een bandje dat traditionele Indonesische muziek maakt. De zangeres komt nog een praatje met ons maken.
Vrijdag 18 augustus. Dagje Sanur.
Het is bewolkt als we opstaan, maar wel een lekkere temperatuur. Vandaag nog een dagje relaxen, beetje in de stad kijken. Nou stad, Sanur is eigenlijk maar een lange straat aan zee, met hotels, winkeltjes en eettentjes. Het ziet er allemaal heel gezellig uit. Mensen zijn heel vriendelijk en totaal niet opdringerig. We moeten nog wat kleine dingetjes kopen voor thuis en daar is het een prima dag voor. En hoewel het bewolkt is willen we zeker ook nog even naar het strand, dat achter het hotel ligt.
Vandaag moeten we ook de tassen nog goed inpakken, zodat we morgen nog tijd hebben om iets te doen. Morgen vliegen we pas laat in de middag, maar we zullen wel op tijd worden opgehaald, omdat we drie uur van te voren op het vliegveld van Denpasar moeten zijn. En we willen niet dezelfde stress hebben als vorig jaar, toen we bijna onze vlucht van Lima naar huis misten.
Zaterdag 19 augustus. Denpasar - Hoogerheide
Dan komt ook deze reis weer op een eind. Indonesië, wat een prachtig land vol verrassingen en vooral vriendelijke mensen. Ook een enorm groot land. Je moet wel een beetje rekening houden met de mentaliteit, dus niet te veel met een strak tijdschema werken. Een beetje flexibiliteit is wel nodig hier. Maar dat heeft ook positieve kanten. Zoals het verkeer dat door elkaar krioelt, maar waar iedereen rekening houdt met de ander. Hoewel je hier geen rijexamen hoeft te doen en je gewoon een rijbewijs kunt kopen op het gemeentehuis, hebben automobilisten veel meer respect voor elkaar dan in Nederland. Niet een keer in het veel drukkere verkeer een opgestoken middelvingertje gezien. Daar kunnen wij Nederlanders nog wel iets van leren.
Ook de taal is veel minder gecompliceerd, je schrijft de woorden zoals je zegt: polisi, taksi, desa enz. Geen moeilijke regels over korte en lange klanken, of woorden met -tie, of iets dergelijks.
Jammer dat ik dan lees dat we kinderen wel les moeten geven over de geschiedenis van het Wilhelmus en geen aandacht hoeven te besteden aan ons koloniale verleden en de slavernij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
