Gili Air

Zaterdag 12 augustus. Naar Gili Air.
Om zeven uur worden we al opgehaald, dat is vroeg, maar we moeten om half tien de boot hebben. Het is een uurtje rijden naar de haven. In de haven is het een puinhoop. Er zijn veel boten. Je hebt directe boten, maar ook kleinere die er lang overdoen en verschillende eilanden aandoen. Bovendien zijn er drie Gili eilanden en je kunt ook naar verschillende plaatsen op Lombok. Daarvoor is er slechts 1 aanlegsteiger beschikbaar. Iedereen krijgt een sticker en een boardingpas en wordt naar een grote overdekte wachtruimte gestuurd. Daar staan we dan. Opeen gepakt als vee. Het is bloedheet en het is verschrikkelijk druk. Op een geven moment wordt er "Gili Air" geroepen, dus wij komen in beweging. Het is inmiddels al wel duidelijk dat we de geplande vertrektijd niet gaan halen. Wij lopen door de controle naar de boot, maar die gaat naar Trawangan. We worden ergens geparkeerd en moeten daar blijven wachten. Samen met twee Duitse jongelui staan we daar. We zijn de enige met een gele sticker en met dezelfde bestemming. Na verloop van tijd gaan we eens klagen en vragen waar onze boot blijft. Niemand weet het want iedereen zegt : " in a few minutes ".
We staan inmiddels al bijna twee uur te wachten, en er zijn al verschillende boten vertrokken, behalve die van ons. Dus weer klagen. Dan blijkt dat er in de haven nog een boot ligt te wachten. Die wordt gebeld en gaat ons meenemen. De boot zit helemaal vol met mensen die al een beetje " gaar" zijn. Het is binnen nog warmer dan buiten en die boot lag al een half uur te dobberen. Omdat er maar vier mensen in moeten stappen, kunnen we snel vertrekken uit deze puinhoop. Na twee uur varen, het is een fastboat, zien we het eerste eiland. Iedereen behalve wij, moet er hier uit. Dan moet de boot weer vol met mensen die naar Bali willen en varen we door naar ons eiland. Samen met de Duitsers zijn wij de enige die er hier uit moeten. Het is duidelijk dat er iets verkeerd is gegaan, maar op een flexibele manier is opgelost.
Eenmaal weer aan land, nemen we een koetsje naar ons hotel. Dat blijkt maar 200 meter verder te zijn.
Het is inmiddels 1 uur geweest en kunnen nog niet op de kamer. Maar we hebben nog niet gegeten, dus doen we dat eerst. Als we de sleutel van de kamer hebben, pakken we snel de zwemspullen en liggen de rest van de middag bij het zwembad.
's Avonds eten we aan het strand.
Gili Air is het op één na kleinste eiland van de Gili's. Als je een uurtje wandelt, ben je het eiland rond. Het ligt vlak bij Lombok, je zou er naar toe kunnen zwemmen. Er rijden geen auto's, het vervoer gaat met paard en wagen. En wat belangrijk is, het heeft hagelwitte stranden en jhet water is kraakhelder. Ideaal om uit te rusten na een lange vermoeiende reis.

Zondag 13 augustus. Dagje strand.
Om half acht zijn we al op het het strand, we gaan snorkelen. We zijn de eerste en zoeken een mooi stukje uit waar geen boten liggen. Al na vijf meter begint het koraal en zijn er vissen te zien. De zee blijft een meter of veertig ondiep en daarna gaat het steil naar beneden. We zien allerlei vissen met blauwe, gele, rode kleuren. Het is erg mooi, het koraal is niet bijzonder, maar de felgekleurde vissen maken het helemaal goed. We zien zelfs twee zeeslangen op de bodem. Als we moe zijn gaan we naar de kant en rusten uit. Daarna gaan we nog een keertje, en meteen is het BINGO, we zien een joekel van een zeeschildpad. Hij is minstens een meter en graast op de bodem, soms zwemt hij een stuk verder. Het ziet er zo gemakkelijk uit, met zijn twee voorpoten zwemt hij rustig door de zee. We volgen hem een tijdje tot we moe worden en wandelen weer terug naar het hotel.
Maandag 14 augustus.
Na het ontbijt wandelen we weer terug, naar hetzelfde strand. Als gisteren. We huren een bedje en een parasol, en gaan plat.
Bij een van de hulpjes op het strand regelen we een privé boot voor dinsdagochtend. Dan gaan we snorkelen bij Gili Meno. Daar schijnen veel zeeschildpadden te zijn. We willen niet een hele dag, dus is dit een mooie oplossing.

Dinsdag 25 augustus.
Om acht uur zitten we al klaar om opgehaald te worden. We ontbijten aan het water.
Om kwart over negen zitten we er nog. We besluiten niet langer te wachten op onze afspraak en wandelen richting het strand. Op het moment dat ze ons zien schrikken ze een beetje en vragen waarom we niet zijn gaan snorkelen. Er blijkt een van de stuurlui ziek te zijn. Snel wordt er gebeld en wordt er een oplossing bedacht. We kunnen nu met een bootje naar Gili Meno. Dus gaan we mee. Bij de eerste de beste snorkelplek zien we al een zeeschildpad en daarna mag twee. Maar het is er druk dus gaan we verder. Wij kijken nog bij een aantal beelden op de bodem en bij een scheepswrak. Het water is kraakhelder, het is alsof je in een aquarium rondzwemt. Het zijn ook dezelfde vissen als in een aquarium die je ziet.
We worden afgezet op Gili Meno, waar we wat gaan drinken, want het bootje moet iemand ophalen in Lombok. We moeten echter een flink stuk door de zee lopen, want het bootje kan niet door het ondiepe water. Maar....... we zijn onze schoenen vergeten. Dat doet dus pijn, want we lopen niet over zand maar over stukjes afgebroken koraal. En we moeten straks ook nog teruglopen.
Na een uurtje worden we weer opgehaald en snorkelen we nog een keertje op de weg terug. Weer zien we schildpadden, er liggen er vier vlak bij elkaar op de bodem.
We zijn niet voor niets op schildpadjacht geweest. De rest van de dag, liggen we weer lekker op een bedje, onder de parasol.

Woensdag 16 augustus.
Gili Air is een klein eilandje, want als we 's ochtends vroeg een rondje lopen om het eiland heen, zijn we in een uurtje terug. De buitenrand van het eiland is nog niet helemaal volgebouwd, maar binnen een aantal jaren waarschijnlijk wel. En dan is het veel te druk op dit kleine paradijsje.
Er zijn nog wel open stukken, maar daar is de zee niet zo geschikt om er te in te zwemmen, omdat hij daar juist te diep of te ondiep is.
Na het ontbijt wandelen we weer naar ons bedje aan het strand. Laatste dagje luieren, lezen, biertje drinken. ' s Avonds eten we weer bij Casa Mio, waar een van de jongens in de bediening Ending heet en die we Happy Ending noemen en waar een meisje praat als Ushi. Ze zijn er altijd supervriendelijk en het eten is er heerlijk.
Morgen weer terug naar Bali.