Met hindernissen naar Bromo

Dinsdag 8 augustus. Met hindernissen naar Bungung Bromo.
Na een heerlijk ontbijt en helemaal weer uitgerust, vertrekken we om 8 uur uit Malang op weg naar de Bromo, een vulkaan en toeristische trekpleister op Java. We zijn al snel de stad uit en zien op een bord "Bromo" al aangegeven. Onze chauffeur kan niet zo heel goed Engels en is niet erg spraakzaam. Als we bijna twee uur gereden hebben worden we een beetje onrustig, want we hebben gehoord dat het ongeveer een uurtje rijden is. Dat zou ook anderhalf uur kunnen zijn, maar twee lijkt ons veel. We vragen eens aan de chauffeur of we nog goed zitten. "Sure" zegt hij en rijdt door. We gaan eens zoeken in de papieren en daar staat dat we rond tien uur bij Rani Guesthouse in Tambuk moeten zijn. Vandaar gaan we met 4wd door de caldeira van de vulkaan naar Lava view Lodge. De chauffeur zal omrijden met onze spullen.
We vragen nogmaals aan de chauffeur of we goed zitten en hij zegt nog steeds " yes". Dan opeens zien we een bordje waarop staat dat we maar 14 km van het verkeerde hotel afzitten. We vertellen dit aan de chauffeur en hij gaat eens in zijn papieren kijken, maar ziet alleen maar dat naar dit hotel moet. Nog steeds rijdt hij door, maar eindelijk na nog meer aandringen stopt hij en ziet dat hij eerst naar Tambuk moet rijden. Hij stopt langs de kant van de weg en gaat vragen waar Tambuk ligt. Daar vertellen ze hem dat Tambuk aan de andere kant van de berg ligt en dat hij helemaal terug naar Malang moet en daar de goede afslag nemen. Het enige wat hij zegt is: " shit", dat woord kent hij dan weer wel. Het woord "sorry" moet hij nog leren. Het is inmiddels al half twaalf, als hij de auto keert en in een razende vaart richting Malang begint te rijden. Hij was al niet spraakzaam, maar nu wordt het helemaal stil.
We vragen of hij niet moet bellen, maar hij zegt dat hij geen telefoonnummer heeft. Om een uur of een, we zijn dan vlak bij Tambuk, wordt de chauffeur gebeld. Hij vertelt ons niks over het telefoontje, maar het is duidelijk dat er gevraagd wordt waar hij blijft.
Als we in Tambuk arriveren, dient zich meteen het volgende probleem aan: hij weet niet waar Rani Guesthouse is. Hij stapt een paar keer uit om het te vragen, maar niemand kan hem helpen. Wij zeggen dat hij het aan iemand moet vragen die in zo een 4wd rijdt, want die chauffeurs zullen daar vast weleens mensen opgepikt hebben. Maar dat doet hij niet. Ilona wordt het beu en stapt uit en houdt een passerende 4wd aan. Natuurlijk weet die chauffeur waar we moeten zijn. Ilona neemt hem mee om dit aan onze chauffeur uit te leggen. Het tafereel heeft alles weg van Peking Express. En eindelijk om twee uur, vier uur te laat komen we bij het Guest House aan.
Gelukkig is er niets aan de hand, we krijgen koffie en gebakken ananas, laden onze spullen over in de jeep en vertrekken om dwars over de vulkaan te rijden.
We zitten al snel hoog en het wordt frisser. Op een gegeven moment rijden we over een smalle bergkam met aan allebei de kanten een diepe en heel steile helling. De weg is maar net breed genoeg voor de auto. We maken foto's, maar het is bewolkt en rijden door de mist.
Even later klaart het op en als we de vulkaan zelf zien liggen, breekt de zon door.
Onderweg maken we foto's , Ilona gaat nog met een bruidspaar dat daar een trouwreportage maakt op de foto.
Het is een vlak en stoffig zwart-grijs landschap. Wanneer we de overkant van de vlakte bereikt hebben, zijn we om Bromo heengereden. We rijden steil omhoog en komen weer op de verharde weg. Twee bochten en we zijn bij Lava View Lodge. We leggen onze spullen klaar en huren een warme jas. Want we zitten op 2200m en vannacht om drie uur rijden we naar een punt om de zonsopgang te zien.
Daarna gaan we eten in het restaurant. Op een gegeven moment zit het restaurant vol mensen, allemaal uit Europa. Als er frietjes besteld worden, zijn de frietjes finishend. Dat is op zich niet erg, maar dat is ook bij sla, sapjes, champignons, eigenlijk bij alles wat een Europeaan zou kunnen bestellen. Gelukkig hebben ze wel pasta.
Daarna snel slapen.
Om half drie zijn we er al weer uit en vertrekken in het donker met een jeep over de kale vlakte naar een uitkijkpunt, van waar uit we de zonsopkomst kunnen zien. We zijn er ruim van te voren, zodat we een mooi plekje hebben. Dan is het nog meer dan een uur wachten tot de zon op komt. Het is erg druk onderons op vlakte rijdt een lange sliert van jeeps.
Langzaam kleurt de lucht van donkerblauw naar oranje en raken de eerste zonnestralen de vulkaankraters. Het is een mooi gezicht. We nemen foto's. Straks zitten er altijd wel een paar bij die mooi genoeg zijn om te bewaren.
Daarna zoeken we onze jeep weer op. We hebben 'geel 11'. Gelukkig zijn de jeeps genummerd, anders vind je hem nooit meer terug. Al die chauffeurs lijken op elkaar en er staan misschien wel 500 dezelfde Toyata's. Bovendien heb ik vannacht die chauffeur niet zo goed bekeken, dat ik hem nog zou herkennen.
We rijden in een lange file de helling af, richting de krater. Daar zijn we gisteren nog niet geweest, dus die moeten we vandaag nog gaan bekijken. We zijn zeker niet de enige die gisteren nog niet bij de krater geweest zijn. Als de chauffeur stopt om ons uit te laten stappen, loopt er al een lange rij mensen richting de krater. Het pad gaat steil omhoog en op het steilste stuk is er een lange trap omhoog. Je kunt ook met een paard tot onderaan de trap.
Al voordat we bij de trap zijn, horen we al het geluid van de actieve vulkaan. Er komen grote rookwolken uit de krater. Als we eenmaal bovenop de kraterrand staan, is het geluid oorverdovend, alsof we naast een groot bulderend vliegtuig staan. De grond trilt ervan.
De krater is ongeveer 100 m diep, met in het midden een groot gapend gat waar de rook uitkomt. De randen van het gat zijn geel van de zwavel en het stinkt. Als we het allemaal goed gezien hebben gaan we dezelfde weg weer terug naar de jeep.
Het is inmiddels half negen en mijn maag rommelt net zo hard als de vulkaan. We zijn al
zes uur op. Na het ontbijt brengt de chauffeur ons naar Surabaya en vliegen we naar Bali, het is tijd om het een beetje rustig aan te gaan doen. Beetje fietsen, beetje lezen, beetje zonnen, biertje drinken. Dat soort dingen. De grote verplaatsingen zitten er dan op.
In minder dan een uur vliegen we naar Denpasar. Daar staat de volgende chauffeur al weer te wachten. Maar hij moet een Chinees verwacht hebben, want op zijn briefje staat: Mr. Kee Ko Ning. Gelukkig bedoelt hij ons en brengt hij ons naar Ubud. Toch weer anderhalf uur met de auto.
Aangekomen bij het hotel nog snel een restaurantje gezocht. Heerlijk gegeten, maar ze kwamen al met de rekening voordat we klaar waren met eten. We konden ook niets meer bijbestellen. Lekker gegeten, maar we komen niet meer terug!!