Yogya - Malang hele verhaal

Vrijdag 4 augustus Yogyakarta
Vandaag hebben we een hele dag vrij, d.w.z. hij is niet ingevuld. Er is niemand die op ons wacht. Dus we slapen wat langer en ontbijten op het gemakje. We hebben niet veel plannen.
We laten ons met een betjak naar de Malioboro Street brengen en gaan op zoek naar een fotozaak, want mijn camera heeft kuren. We kunnen hem echter niet vinden en nemen een betjak terug en laten ons afzetten bij het Waterpaleis. De chauffeur van de betjak weet waarschijnlijk de weg niet zo goed, want hij hij moet het een paar keer vragen. Even later blijkt dat hij ook niet kan lezen, want we rijden het bord gewoon voorbij en een eindje verder vraagt hij weer de weg. Even later wandelen we het waterpaleis binnen. Het is een oud paleis van een vroegere sultan. Waarschijnlijk was het een klein kereltje, want we moeten vaak bukken en ver ook, om overal binnen te kunnen. We worden door een man aangesproken, die ons van alles vertelt over het gebouw en het gebied waarin het staat. Hij wil ook foto's van ons maken. Wij worden een beetje argwanend, wat wil hij hier voor terug??
Hij laat ons ook het zwembad van de sultan zien en zijn ondergrondse moskee. Hij vertelt over de vele vrouwen en tientallen kinderen. Een van zijn nakomelingen is nog steeds sultan en dus ook gouverneur van Yogyakarta. Hij heeft maar 1 vrouw en vier dochters. Als we alles gezien hebben, bedankt hij ons omdat we zijn verhaal zo leuk vonden. De argwaan was dus onterecht, wij zijn helemaal niet gewend om iets voor een ander te doen, zonder er iets voor terug te verwachten cultuurverschil)
Daarna bezoeken we nog Benteng Vredeburg. Het fort van de stad dat is gebouwd door de Nederlanders. In augustus is de toegang gratis i.v.m. de onafhankelijkheidsdag. Er is een mooi diorama over de vrijheidsstrijd van Indonesië.
Vervolgens wandelen via Marioboro Street terug. Het is er druk, maar er wordt alleen maar goedkope kleding en eten verkocht. We zijn dus weer op tijd bij het hotel, koelen even af in het zwembad, drinken een biertje, eten bij Yam Yam en liggen op tijd in bed. Morgen om zes uur op.

Zaterdag 5 augustus Borobudur.
Om zeven uur staan we voor het hotel te wachten als er een grote auto voorrijdt. Het blijkt onze taxi te zijn. Als we instappen, zien we dat er achterin nog twee mensen zitten. Twee Belgen uit Schaarbeek. We moeten ongeveer anderhalf uur rijden naar de plaats waar onze fietsen klaar staan, plus een gids.
We komen bij een hotel tussen de rijstvelden en gaan meteen op weg, want nu is het nog niet zo druk bij de Borobudur. De Borobudur is een oude boeddhistische tempel. Ergens in de geschiedenis is hij verlaten, vergeten, een onderdeel van de jungle geworden. Pas in 1804 is het complex door de Engelsen weer ontdekt en tevoorschijn gehaald. Aan het begin van de vorige eeuw is hij voor de eerste keer door de Nederlanders gerestaureerd. Toen hij eind vorige eeuw begon te verzakken is hij met hulp van Unesco ( en Nederlandse loterijen) weer gerestaureerd. Hij is helemaal uit elkaar gehaald, verstevigd en opnieuw in elkaar gezet.
Het is een enorm gebouw en prachtig versierd met reliëfs die als een stripverhaal de essentie van het boeddhisme vertellen. Het boeddhisme is geen geloof, omdat er geen hiernamaals wordt beloofd. Boeddhisten streven naar perfectie en om die perfectie te bereiken is een leven niet genoeg. Je moet dus een aantal keren opnieuw geboren worden om die perfectie te bereiken. Daarom geloven ze in reïncarnatie.
Dat is ook de symboliek van de Borobudur. Elke ring van het gebouw symboliseert een fase op weg naar het Nirwana, de perfectie. Alles draait om 9 in de afmetingen van het gebouw. Alle boeddha's zijn verschillend, ook de stoepa's zijn verschillend.
Indrukwekkend om te zien, hoe het gebouw als een Tetris-figuur is gebouwd.
We volgen de gids, maken foto's en als het te druk en te warm wordt, gaan we weer naar beneden.
Er staat nog meer op het programma. Eerst een bezoekje aan een lokale markt, vervolgens een bezoekje aan een suikerpalmboer, een tempé maker en een pottenbakker.
De lokale markt verschilt niet van andere markten. Het is er warm, beetje vies en alles is te koop.
Wij hadden al gezien hoe de palmsuiker gemaakt werd, maar dit gebeurde echt in een huiskamer op hele kleine schaal door een oud vrouwtje en een oud mannetje. We kregen thee in de kamer. Aan de muur hing een foto van Beatrix en Claus.
De tempé maker kookte van sojabonen, die zijn geïmporteerd, een grote pan met "pap", die gezeefd werd. Het bezinksel deed hij in vorm om te drogen. Tempe is een vleesvervanger en in deze streek wordt het veel gegeten, omdat vlees duur is. Kip is dan nog te betalen en net als in andere arme landen, zoals Peru, Vietnam enz. wordt er heel veel kip gegeten.
Bij de pottenbakker maakt de pottenbakker bij wijze van spreken zonder te kijken een asbak in de vorm van een stoepa. Het lijkt heel knap, maar ze heeft er vandaag misschien al wel 30 gemaakt. Ik mag ook een keer proberen, en ga voor veilig en kies voor een simpel potje. Dat kan bijna niet mislukken.
Zo met al die bezoekjes en elke keer een stukje fietsen, rijden we toch mooi tot een uurtje of twee door de rijstvelden en de desa's. Het zijn niet de gemakkelijkste fietsen en voordat we zadelpijn krijgen komen we weer bij het startpunt voor een heerlijke lunch. Daarna brengt de chauffeur ons weer terug naar Yogya. We hebben nog tijd om te zwemmen en lekker even naar het Happy Hour.

Zondag 6 augustus. De tempels van Prambanan
De tassen zijn weer ingepakt en na het ontbijt staat er weer een nieuwe chauffeur klaar om ons naar Sukuh te brengen. Onderweg gaan we nog naar de tempels van Prambanan. Dit is een groot tempelcomplex net buiten Yogya. En in tegenstelling tot de Borobudur zijn dit tempels waar je in kunt, bovendien zijn er ook meerdere tempels.
Niet alle tempels staan nog overeind, alleen de zeven grootste en een paar kleinere zijn gerestaureerd, d.w.z. terug opgebouwd. Het complex is meerdere keren verwoest door vulkaanuitbarstingen en aardbevingen. De laatste was in 2006 toen er in Yogya meer dan 5000 slachtoffers waren. Net als de Borobudur zijn deze tempels weer steen voor steen terug opgebouwd, nadat ze waren ingestort.
Als we een kaartje hebben gekocht, worden we aangesproken door een man die vraagt of we een gids nodig hebben. We vinden het niet fijn om zo maar een beetje doelloos rond te lopen, dus nemen we een gids. We boffen want het is een oudere man. Hij is al 41 jaar gids. Als hij hoort dat we Nederlanders zijn, vertelt hij dat hij de gids van Beatrix, Claus en Willem Alexander, was, bij het staatsbezoek van 1995. Dat was het staatsbezoek waar Beatrix verontschuldigingen wilde maken voor de oorlogsmisdaden tijdens de politionele acties, maar dat niet mocht van Wim Kok. Dit uit angst voor de veteranen in Nederland.
Als we later op de kamer een youtube filmpje bekijken van dit staatsbezoek, zien we inderdaad deze gids naast de koningin over het complex wandelen.
Hij vertelt ook dat hij twee boeken heeft geschreven over Prambanan en de Borobudur.
Hij neemt ons mee over het terrein, vertelt honderduit over de reliëfs op de tempels. Hij heeft ook tips waar we het beste kunnen gaan staan om foto's te nemen.
Om de reliëfs goed te kunnen "lezen" moet je met de klok meelopen, bovendien brengt tegen de klok inlopen ongeluk. Grappig, want onze gids spreekt consequent toeristen aan die verkeerd lopen.
Als we alle tempels bezocht hebben, zit de gids zijn werk erop. We kletsen nog wat na. Ik wil graag zijn boek even bekijken, het blijkt ook te koop te zijn. Ik koop de Engelse versie. Daarna nemen we afscheid.
Als we even verder zijn gelopen worden we aangesproken door twee meisjes, die hun Engels moeten oefenen met buitenlandse toeristen. Ze willen ons een uitleg geven over een van de tempels. Ze vragen het zo lief, dat we niet kunnen weigeren. Na afloop mogen we ze een punt geven voor hun Engels.
Vervolgens nemen we een treintje om ook de andere kant van het enorme tempelcomplex te bekijken, gaan daarna naar de uitgang, waar onze chauffeur braaf staat te wachten.
We rijden verder naar Solo, bekijken het Keraton, het paleis van een Sultan, maar dat valt een beetje tegen. We zijn dus al bij de auto voordat de chauffeur klaar is met eten.
Na een snelle hap rijden we door naar Sukuh, hoog in de heuvels, van Centraal-Java.
We slapen in Sukuh Cottage en hebben een geweldig uitzicht over de vallei en een prachtige zonsondergang. Jammer dat het al voor zes uur donker is.
De rustige avond wordt af en toe ruw verstoord door de gebedsoproepen uit de vele moskeeën in de buurt. We zitten echt in de "koranbelt".Elk dorp, al is het nog zo klein heeft minstens een moskee. De vrouwen lopen ook weer zwaar gesluierd rond.
De eigenaar van ons hotel is ook streng gelovig, er is geen biertje te koop.

Maandag 7 augustus. Van Sukuh naar Malang.
We zijn al weer vroeg op en het is een prachtige ochtend. Geen wolkje aan de lucht, een fijne temperatuur, alles nat van de dauw. We zitten op 900 meter hoogte en dat merk je, het is niet benauwd maar heerlijk fris. We ontbijten al om zeven uur, want we willen graag een wandeling maken, voordat we naar Malang gaan.
Na het ontbijt zet de chauffeur ons af bij een Hindoe tempel en rijdt door naar het eindpunt van onze wandeling in Talawango.
Eerst kijken we bij de tempel en daarna gaan we op pad. De wandeling hebben we op papier, maar hij klopt niet overal, maar dat geeft niet, want iedereen die we tegenkomen weet waar we naar toe gaan. We hebben kleren bij ons die we niet meer mee naar huis terugnemen en komen al snel een vrouwtje tegen met een grote bos riet op haar rug gebonden. Ze loopt op blote voeten door het natte gras en over een kiezelpad. Ilona geeft haar een pakketje met kleren. Ze is erg blij en laat de kleren aan haar man zien die er nu ook bijgekomen is. Hij krijgt mijn pakketje. Aan de gezichten te zien hebben we in ieder geval twee mensen blij gemaakt.
Het is een prachtige wandeling. Overal zijn mensen al op het veld aan het werk, of op weg naar het veld. We zien velden met bonen ( boentjes), bieten ( biet biet), mais, suikerriet, uien, enz.
En overal zien we bananenbomen, soms met grote trossen bananen.
De mensen zijn super vriendelijk, ze roepen of zwaaien als we voorbij wandelen. We maken foto's . Als we op een gegeven moment de weg vragen aan een man, haalt hij twee bananen voor ons. In alle dorpjes hangt de versiering al op, of zijn ze de dorpen aan het versieren met rood-witte vlaggen. Hele straten zijn versierd voor de onafhankelijkheidsdag op 17 augustus. Eigenlijk is heel Java al versierd.
Als we kinderen zien delen we cadeautjes uit, die we uit Nederland hebben meegenomen. Het is ontzettend leuk om de gezichten van kinderen en ouders te zien wanneer we een setje kleurpotloden, haarspeldjes of een stuiterbal geven.
Na een uurtje of twee zijn we bij de waterval in Talawango en staat de chauffeur al klaar. Er staat nog een lange rit naar Malang op het programma. En niet door het mooiste deel van Java, maar we willen naar Bromo en dan hoort dit stuk er ook bij. We zien veel rijstbouw en komen door grauwe dorpjes en steden. Veel steden zijn groot en heel druk. Java is echt heel dicht bevolkt. Het is bijna vier keer zo groot als Nederland en er wonen 150.000.000 mensen. Dus ben je er nooit alleen.
Net voordat het donker wordt, stopt onze chauffeur. Hij moet eerst bidden. Hij schiet een musholla binnen en vijf minuten later is hij alweer terug. Ik denk dat hij voor het donker nog moet bidden. Daarna rijden we verder naar Malang, een hele grote stad. Het is al donker als we de stad bereiken. Na wat zoeken hebben we het hotel gevonden, we zwemmen nog even voor het eten. Daarna eten we in het restaurant, we zijn te moe om nog de stad in te gaan.
We worden bediend door de knapste Indonesische mevrouw die we tot nu toe zijn tegengekomen. Ze zou zo maar stewardess bij Cathay Pacific kunnen zijn.