Naar de apen.

Donderdag 20 juli, van huis naar Medan.
Als we op Schiphol zijn, hebben we al twee keer in een kapotte trein gezeten en zijn we in Roosendaal, Dordrecht en Rotterdam overgestapt. Maar we er zijn ruim op tijd, we hoeven dus niet te stressen. Er staat een lange rij bij de balie van Garuda, maar die wordt al snel korter als de mensen die met Corendon vliegen in de goede rij gaan staan. Er moet dus steeds iemand langs de rij lopen en iedereen aanspreken.
Als we de duffels hebben ingeleverd, wandelen we rustig naar ons vliegtuig en om kwart voor vijf gaan we de lucht in voor een vlucht van bijna veertien uur naar Jakarta. We kijken een filmpje, slapen wat en na een lange nacht landen we in Jakarta. Daar moeten we nog drie uur wachten voor een vlucht naar Medan.
Op het vliegtuig staat onze chauffeur, Wardi, al te wachten met een bordje: "Kees Konings". Hij brengt ons in een uur naar ons hotel in het Centrum van Medan.
Dave en Gert staan al op ons te wachten, zij zijn een dag eerder aangekomen. We brengen de tassen naar de kamer en omdat we honger en dorst hebben, gaan we meteen ergens eten en op tijd naar bed. We zijn al een tijdje op en iedereen moet de volgende dag al om zeven uur ontbijten.

Zaterdag 22 juli, van Medan naar Tangkahan
Dave en Gert gaan naar Bukit Lawang en wij naar Tangkahan. Na het ontbijt nemen we afscheid, want we hebben een verschillend reisprogramma.
Wardi is wat later dan afgesproken, dat is niet zo raar. Medan is een hele grote stad en het verkeer is erg druk. Auto's en brommers krioelen door de stad.
Wardi laat ons eerst de stad zien, Medan is geen toeristische stad. We bekijken de boeddhistische tempel in de Chinese wijk, de grote moskee, de katholiek-hindoeïstische kerk ( vreemde mix van twee geloven) en het paleis van de sultan, waar we onszelf verkleden voor de foto.
Daarna gaan we op weg voor het eerste deel van onze reis, Tangkahan. Tangkahan ligt aan de rand van de Jungle en het is ongeveer vier uur rijden. Onderweg stoppen we bij een restaurant, jammer dat ze geen biertje hebben. We hebben inmiddels Medan verlaten, maar het verkeer is nog steeds druk. Pas na een uur of twee wordt het rustiger. We rijden kilometers lang door palmplantages. Het is groen, maar de bomen staan in keurige rijen. Het heeft niet zoveel met natuur te maken. Sumatra is een van de grootste palmolie leveranciers van de wereld, en hiervoor moet het oerwoud in snel tempo wijken. Voor de bevolking en de regering brengt op de korte termijn welvaart, maar voor de natuur en lange termijn heb ik mijn twijfels. Als de weg slechter wordt en de huizen hutten zijn geworden, zien we een bordje met "Tangkahan 15 km". Het is nu nog iets meer dan een half uurtje volgens Wardi. We komen inmiddels geen verkeer meer tegen, dat kan bijna niet, want de weg is een karrenspoor met grote gaten en diepe plassen geworden.
Plotseling zien we aan de rand van een rivier wat huisjes staan, we zijn er. Een van de huisjes is van ons. Via een hangbrug over de rivier komen we bij ons hutje, geen wifi, airco, of warm water, maar een klamboe en een ventilator en de wc gaan we met een emmertje doorspoelen. Dat wordt zweten, want het is echt bloedheet, minstens 32gr. en een luchtvochtigheid van tegen de 100%.
Als we ons huisje hebben ingericht en op het terras zitten, zien we recht voor ons drie apen zitten, twee jonkies en een moeder, het zijn makaken. Snel het fototoestel gepakt, maar ze zijn zo schuw dat ze weer snel verdwenen zijn. Gelukkig kan ik nog net een foto nemen.
Na het eten, spreken we af met een gids de volgende dag een wandeling door de jungle te maken en daarna met een autoband over de rivier terug te komen.
Gelukkig koelt het in de loop van de nacht een beetje af en slapen we goed onder de klamboe.

Zondag 13 juli, jungle trekking en tubing.
Om kwart over zeven loopt de wekker af en zijn we uitgeslapen. Na een stevig ontbijt zijn we klaar voor een wandeling door de jungle met een gids. Met twee Belgen en twee gidsen wandelen we bij de huisjes weg en dalen af naar de rivier. Meteen moeten de wandelschoenen uit, want we moeten de rivier oversteken. De twee gidsen zijn de enige die geen last schijnen te hebben van de stenen in de rivier. Als we aan overkant onze schoenen weer aan hebben, wandelen we meteen de dichte jungle in. We volgen een smal pad door het dichte bos. Omdat het zo warm en vochtig is, loopt het zweet binnen de kortste keren in druppeltjes van mijn neus en kin. Ondanks dat we onszelf hebben ingespoten met Deet, worden we flink belaagd door bloedzuigers. Het is een "fijn" gevoel om te weten, dat, als ze eenmaal volzitten met bloed, ze ook weer loslaten. We wachten daar niet op en stoppen regelmatig om te controleren en ze los te trekken. We zien een paar nesten van orang oetangs, we horen gibbons gillen, maar zien er geen. Na drie uur wandelen zijn we weer terug bij ons huisje, we hebben 2 1/2 km gewandeld. We controleren weer op bloedzuigers, drinken een colaatje, trekken een korte broek en wandelen weer naar de rivier. In drie aan elkaar geknoopte autobanden, dobberen we over de rivier met aan weerskanten het oerwoud. We drijven onder een slapende slang door, we zien bananenbomen, cacaoplanten en allerlei andere vruchtenbomen. Het is zo rustig en bos schuift langzaam voorbij, af en toe zien we een paar daken van hutjes. Na een uurtje komen we bij een zijriviertje, hier moeten we zijn en staat het eten op ons te wachten, rijst, groente, ananas, watermeloen. Het is er druk, er zijn veel mensen uit Medan die de stad ontvluchten en hier in de rivier komen liggen of onder de waterval komen staan.
Na het eten dobberen we nog een klein uurtje. Bij een strandje gaan we het water uit en wandelen door een palmplantage weer terug. We passeren een paar dorpjes en pas in het dorpje van onze gids zien we de eerste stenen huizen. De meeste huizen zijn van bamboe met rieten daken. Onze gids laat ons zijn huis zien. Het is van hout en klein, maar schoon en hij heeft een TV. Hij trakteert op twee verse kokosnoten, die we met een rietje leegdrinken. Daarna zijn we weer snel bij ons huisje. We drinken een Bintang, douchen en relaxen tot het avondeten op ons terras.
We zien nog een stel apen in de bomen, maar ze zijn zo vlug dat een filmpje maken beter gaat dan foto's nemen. Schemer kennen ze hier niet en om alf acht is het donker. En hoewel het niet afkoelt slapen we prima.

Maandag 24 juli
Vandaag worden we pas om twaalf uur opgehaald, dus hebben we de hele ochtend om te relaxen en te lezen. Om elf uur komen Gert en Dave aan, we eten en drinken nog even wat en wisselen wat tips uit. Na het eten is het voor ons tijd om te gaan. Wij gaan met dezelfde 4WD terug als zij zijn gekomen. Ze waarschuwen ons dat we onderweg ergens moeten pinnen, want in Bukit kan dat niet.
De rit naar Bukitt Lawan is onverhard, we zien alleen maar palmolie plantages. Flink door elkaar geschud en lekker opgewarmd( de 4WD heeft arko) komen we aan in Bukitt Lawan. Het hotel waar we slapen is een ouderwets koloniaal hotel. Hoge kamers en zalen, veel wit en bruin en overal waar je kijkt ventilators.
We lezen wat en zitten bij de rivier. Om zeven uur hebben we een afspraak met de gids. Daarna eten we aan de overkant van de rivier en zien nog enkele mensen die we onderweg al vaker gezien hebben. Na het eten weer op tijd naar bed.

Dinsdag 25 juli
Om zes uur loopt de wekker al weer af, snel ontbijten en om klokslag 7 uur wandelen we de parkeerplaats af richting de jungle. We kopen nog snel een grote fles water. Dat is wel nodig ook, want voordat we een km hebben gelopen gutst het zweet al van mijn gezicht. We zijn met vijf en iedereen zweet, behalve de gids. We lopen eerst door een bos van rubberbomen en komen dan pas bij de jungle. We gaan steil omhoog en mijn T shirt is kletsnat van het zweet. De gids vertelt ons dat deze orang oetangs half wild zijn. De jonkies proberen ze uit te zetten in het wild, wanneer ze een jaar of zes zijn. We moeten ook stil zijn, want ze houden niet van drukte. Na een tijdje zien we een moeder met een kleintje hoog in de boom. De gids heeft bananen bij zich, dus zijn de apen vrij snel beneden en kunnen we ze goed bekijken. In totaal zien we tien orang oetangs en twee andere soorten. Het is telkens prachtig om te zien hoe gemakkelijk ze zich door de bomen bewegen. Hun voeten net zo gemakkelijk kunnen gebruiken als hun handen.
Het maakt niet uit of ze aan hun handen hangen of aan hun voeten, of aan handen en voeten. Meestal zien we vrouwtjes en kleintjes, maar in dit gebied moet er ook een mannetje zijn, dus gaan we op zoek. Er is altijd maar een mannetje in een gebied. Na een tijdje vinden we hem. Het is duidelijk een mannetje, want hij is drie keer zo groot als een vrouwtje. We moeten een beetje afstand houden en de rugzak omhouden, want hij denkt dat er bananen in zitten. Langzaam komt hij dichterbij, want met bananen wordt hij dichterbij gelokt. Het is echt een enorm beest. Je kunt zien dat hij sterk is.
Er komen nog meer groepen en er staan best veel mensen om hem heen, plotseling begint hij te brullen en de takken van de bomen heen en weer te trekken. Hij trekt zo hard dat hij een dikke dode boom omtrekt. Met veel kabaal breekt die boom af. Iedereen rent geschrokken weg. Een beetje later is hij weer rustig en heeft hij een mooi plekje gevonden in een boom. We zullen nog een keertje horen dat hij met veel kabaal een boom omtrekt.
Volgens de gids hebben we veel geluk. Meestal ziet hij maar twee of drie orang oetangs, maar vandaag zijn er wel tien.
Als we een uurtje of vijf hebben rondgelopen, is het tijd voor de lunch. De gids tovert rijst, tomaten, komkommer ananas uit zijn rugzak voor de jungle lunch. De bananen zijn op, want die heeft hij aan de apen gegeven. Als we gegeten hebben en weer uitgerust zijn, is het tijd om weer naar het hotel te gaan. We zijn al meer dan zes uur onderweg. We zijn bezweet en moe, maar het was zeker de moeite waard.
De rest van de middag, luieren we wat aan de rivier. We zien onze chauffeur weer en spreken af om de volgende ochtend om half negen weer te vertrekken.